علی بن حسین بن موسی بن بابویه قمی، پدر شیخ صدوق، بزرگ، فقیه، فرد مورد اعتماد قمی‌ها و معاصر غیبت صغرای امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف بود (حدود سال 300ق).

وی در سفری که به عراق داشت با ابوالقاسم، حسین بن روح، سومین نایب خاصّ امام زمان (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) دیدار کرد و مسائلی از او پرسید. بعدها توسط علی بن جعفر بن اسود نامه‌ای به حسین بن روح نوشت و طی آن از او خواست تا عریضه‌ای به امام زمان (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) برساند و در آن از حضرت بخواهد برای صاحب فرزند شدن ابن‌بابویه به درگاه خدای متعال دعا کند.

روایات اهل بیت(علیهم السلام) از پرچم یمانی، به عنوان پرچم جهاد مسلّحانه با دشمنان قیام‌كنندة آل محمد(ص)، مهدی موعود(عج) نام برده‌اند. رسول اعظم(ص) در حالی كه یمنیان را می‌ستود چنین فرمود: «[ایشان] قومی رقیق القلب و با ایمان راسخ‌اند كه «یاری‌كننده» از آنان است؛ [او] با همراهی هفتاد هزار نفر قیام می‌كند و جانشین من و جانشین وصیّ‌ام را یاری می‌كند».

مقالة حاضر به معرّفی یمانی و دسته‌بندی روایات مربوط به قیام او و بیان اهمیت حركت این شخصیت عصر ظهور می‌پردازد.

زندگی همین فُرصت‌هایِ رو به راهی‌ست، که گاهی داریم.

مدیریتِ زندگی، مدیریتِ فُرصت‌هاست؛

و «انتظار»، مدیریتِ برنامه ریزی شده و برآیندِ همین فُرصت‌های در هم آمیخته.

فُرصت، زمانِ مُدیریت شدة آدمی‌ست.

زمان‌هایِ معمولی، فرصت نیست . زمان‌هایِ برنامه‌ریزی نشده، فرصت نیست. زمان‌های فلّه‌ای، فُرصت نیست. ساعت‌ها و روزهایِ باری به هر جهت، فُرصت نیست.

تنها آن مقداری از زمانِ هر کس و هر جامعه‌یی، «فُرصتِ» او تلّقی می‌شود ـ